ZAMAN değişebilir ama acı değişmez.
Biz değişiriz.
Gelişiriz.
Yaş ilerler, vakit geçer, bilgiler artar, tecrübeler birikir…
Severiz.
Seviliriz.
Hasretin kıskacında yanar vuslatın deminde can buluruz.
Her şey olabilir.
Bunların tümü mümkün.
Ve zaten olmakta…
Bir tek acı değişmez.
Hafifleyebilir, unutulmaya yüz tutmuş bile olabilir.
Ama değişmez.
Acı, acıdır.
Peki, acıya nasıl meydan okunur o zaman derseniz; neşeyle.
Neşeyle meydan okunabilir.
İçimizdeki baharı soldurmayarak.
Ve umuda olan inancımızı hiç söndürmeyerek.
Zor mu, zor.
Mümkün mü, evet.
Ve işte o zaman bizleri değiştiren bir deneyim olarak artı hanemize yazabiliriz.
Kendisi değişmese de acının olgunlaştırıp değiştirdiği insanlar hayata meydan okuyabilirler.
Okuyabilmelidirler.
Neşeyle…
30.12.2020