ZOR zamanlardı. Kimsenin kendisini anlamadığını düşünüyordu. Bu da onun giderek yalnızlaşmasına sebep oluyordu.
İnsanın bir başkasını anlaması kolay değildi. Hele de aynı yollardan geçmemişse…
Bu nedenle kendinden farklı olanların yaşamlarına dair nutuklar atılabiliyordu insan… Bununla da kalmıyor acımasız yargılamalar, örseleyici eleştiriciler yapıyordu.
Bunlar üzerinde düşündüğümde insan olmanın zor ama bir o kadar da kolay olduğunu görüyordum.
Tüm mesele empati yeteneğini geliştirmekte yatıyordu.
Kendisini başkasının yerine azıcık koyabilmek, onun ne hissettiğini duyumsayabilmek…
Zor mu?
Değil ama yapamıyoruz işte.
Bir gün bunları anlatıp yakındığım zikrine fikrine güvendiğim bir arkadaşım “Mesele aynı kuyulara düşmektir” dedi.
Başkaca söz hacet kalmamıştı.
Aynı kuyulara düşenler birbirini anlayabiliyorlar.
Gerisi kurusıkı atmak, ahkâm kesmekten ibaretti.
30.03.2020