ONA böyle hitap ediyordu: Kar tanesi.
Kendisi için anlamı büyüktü.
Ne incinmiş ne de incitmişti… Her zaman yüce bir naiflik içindeydi davranışları.
Kar tanesi bilindiği üzere su moleküllerinden oluşuyordu. İnsan ve dünya için suyun önemi açısından baktığında dolaylı biçimde hayatım diyordu.
Kristalim diyordu.
Kendinde olanı katışıksız olarak yansıtanım diyordu.
Şeffaf olanım, içi, dışı bir olanım diyordu.
Kar tanesi başımıza düşen mucizeydi. Belki de bunu da içeriyordu sesleniş şekli. Sen hayatımın bana ikram edilen mucizesisin…
Sanatın insanı hayran bakması gibi bu iki kelime de beni hayran bırakmıştı.
Yıllarca hafızamda taşıdığım bu iki kelimelik sevgi cümlesi şimdi tekrar kendisini güncelledi.
Düşündüm sonra; sevdiklerimize, dostlarımıza karşı kar tanesi gibi olmak gerek.
Berrak, şeffaf ve bembeyaz…
Onların mucizesi olarak yaşamak…
Ve onları kalbimizde kar tanesi hafifliğinde taşımak…
Ne güzel!
30.05.2020