HERKES bir yerlere yaslanır. Arkamızı güçlü, güvenebileceğimiz bir yere vermek isteriz. Emin olmadan bunu yapamayız. İçimizde şek, şüphe varsa sürekli aklımız burada kalır ve işte o zaman yaşadığımız anları kaçırırız. Zira odaklanamayız. Bütün duyularımızla yönelemeyiz. Bunun sonucunda da yarım kalır her şey.
Nereye yaslandığımız bu kadar önemli mi diye sormuştum, çok önemli cevabını almıştım.
Bunun için dikkatli bir gönle ihtiyacımız var. Neyin ne olduğunu tefrik edecek bir idrak gerekli.
Ki, çürük olmasın yaslandıklarımız.
Şiir kuruyorsan dile yaslan, dostluk diliyorsan muhabbete yaslan, arkadaşlıksa talebin güvene yaslan, kendini bulmaksa muradın hakikate yaslan demişti sohbetin devamında.
Kişi neye, nereye yaslandığını bilmediğinde uçurumlar onu bekliyor demektir. Hüsranlar kapıdadır. Yazıklanmalar artık neticesizdir.
Düşünüyorum da yaşadığımız bunca zorluk, baş etmeye çalıştığımız bu kadar problem, başımızı zonklatan ağrılar, uykusuz kaldığımız geceler, dostlar yerine ağaçlara sarılıyor olmamız biraz da yaslanma konusundaki yanlış tercihimizden olabilir mi?
Ne dersiniz?
22.05.2019