İSTEMEDİM DE ZATEN. İnan buna ama oldu. Sonuç değişmedi yani.
Senin benim için bir inciyken bunu nasıl yapabilirdim ki, hem.
Ben seni incitmek istemezdim. İstemedim de zaten. Ama oldu.
Neden biliyor musun yiğidim? Belki inanmayacaksın, bilmiyorum ama sen bensin aslında.
Farklı değiliz ki.
Bedenlerin farklı olması ayrı olduğumuzun ispatı için yeterli midir? Asla değildir.
Şunu düşünmüşümdür hep. İncitme kimseyi, incinsen bile.
Eğer sende inci olma cevheri varsa bu zaten gerçekleşmez. Yolda yaşadığımız bu topallamalar, kırılıp dökülmeler henüz o öze ulaşamayışımızın bir sonucu değil mi?
Bana göre öyle. Sen ne düşünüyorsun incim, söyle.
İncinmedim, inceldim de mesela, lütfen.
Belki de her yandan ne çok oklar atılıyor kalbime diye düşünüyorsun. Hem de en yakınlarımdan. Hiç beklemediklerimden.
Yiğidim, beklediklerinden gelse zaten hazırlığın olduğu için kanamayacak kalbin. Biliyorsun. Beklenmeyenlerden, beklenmeyen zamanlarda geldiği için bu salvolar yıpratıcı oluyor ya zaten.
Bunlara katılıyorum, hak da veriyorum yine incinmemeni diliyorum kimseden.
Hele benden hiç incinme, incim, kalbimin sedefi. Olur mu, hiç incinme.
Neden biliyor musun?
Çünkü seni incittiğim zaman aslında incittiğim sende var olan ben. Sendeki beni incitmiş oluyorum.
Kendimi taşlamış oluyorum. Kendime kıymış oluyorum.
Seni incitmek istemezdim. İstemedim de zaten.
Bil bunu, olur mu? Lütfen.
09.11.2018