İNSAN yaptıklarını belirli sebepler için yapar. Amaçsızlık insanı öldürür. Çürütür. Yaşama sevincini dumura uğratır.
Böyle bir dönemdi. Geldik de ne oldu, doğduk da ne oldu, yaşadık da ne oldu şeklinde düşünüyor boşa yaşanmış bir hayat bu diye kendime esef ediyordum. Bir dostum halime muttali oldu. Yapma böyle dedi. İnsanın, senin bu söylediklerin için öne süreceği nice fikirleri vardır. Yaşamak çok sebebimiz var ama sen istersen sadece bir sebep bul. Bu bile yeter hayatı aydınlatmaya.
Bir sebep yeterliydi demek ki… Hayatı zorlaştıran, kaosa çeviren bizdik o zaman. O günden sonra tek sebep aramaya başladım. Bu daha kolaydı ve üstelik işe yarıyordu.
Sabah uyanmak için bir sebebin olsun.
Derin nefes alman için bir sebebin olsun.
Günaydın demek için bir sebebin olsun.
İyi şeyler üretmek ve yaymak için bir sebebin olsun.
Dostluk, arkadaşlık, sohbet ve muhabbet için bir sebebin olsun. Buna benzer cümleler kurmaya başladım. Gördüm ki, insan olmak ve insan kalmak için bu bile yetiyor.
Üstelik yorulmuyorsun.
11.05.2019