NASIL mümkün olabilirdi bu, bilmiyorum. Ama istenilen netti. Kesindi.
Ben anlattım durdum, o ise dinledi.
Yüzünden ret ya da kabul manasına gelecek bir işaret alamıyordum. Bu da beni daha çok konuşmaya sevk etti.
Netice ne oldu, dağıldım.
Ona ait kurduğum cümlelerim çoğaldı ama anlam bütünlüğü sağlayamadım.
Kelimeler anlatılamayanı anlatmaya çoğu defa yetmiyor. Cümleler kâfi gelmiyor.
Sonunda bunu anladım, kelimeleri kovdum başımdan ve sustum.
Gözlerimden medet umdum. Kalbime bihakkın onlarda tercüman olamadılar.
Yine olmadı kısacası.
Kelimelerle anlatılamayanı anlatmak meğer imkânsızlık derecesinde güç bir iş imiş.
Benim için böyle en azından, sizi bilemem.
Yerimde çakılı gibi kalakaldım.
Bunu fark etti ve “Sen git bir çay içip gel” dedi.
Gidiyorum ama gelir miyim bilmem.
Kelimeler beni yalnız bıraktı bugün. Onları hislerimizin paraşütü olarak görüyordum.
Yanılmışım. 10.06.2020